اکسترانت یک شبکه کامپیوتری است که امکان دسترسی کنترل شده به اینترانت سازمانی را از خارج فراهم می کند. در موارد خاص از اکسترانت استفاده می شود. اینها شامل روابط تجاری با کسب و کار یا B2B است. در چارچوب یک رابطه B2B، یک اکسترانت به عنوان توسعه یک اینترانت سازمانی در نظر گرفته می شود که برای کاربران، شرکای تجاری، فروشندگان و تولیدکنندگان خارج از سازمان در محیطی جدا از سایر کاربران اینترانت طراحی شده است.
این مفهوم جداسازی است که اکسترانت را از اینترانت و اینترنت جدا می کند. در مقابل مفهوم B2B، مدل کسب و کار به مصرف کننده (B2C) وجود دارد که شامل خدمات شناخته شده از یک یا چند شرکت است که با کاربران مصرف کننده در ارتباط هستند. یک اکسترانت مانند یک DMZ عمل می کند، جایی که الزامات دسترسی به خدمات برای شرکای تجاری بدون کوچکترین دسترسی به کل شبکه شرکت ارائه می شود.
به عبارت دیگر، اگر با اینترانت آشنایی داشته باشید، اکسترانت را می توان یک شبکه اینترانت دانست که در وسط یک محیط عمومی مانند اینترنت یا سایر محیط های انتقال وجود دارد، با این تفاوت که دسترسی به عموم داده نمی شود. اما بیش از یک شرکت توسط مدیران شبکه مدیریت می شود. به عنوان مثال، شبکه های نظامی در سطوح مختلف ممکن است همه در یک سیستم رادیویی نظامی وجود داشته باشند، اما این کانال ارتباطی هرگز به اینترنت متصل نمی شود. هر شبکه خصوصی که در قلب یک شبکه عمومی قرار دارد یک VPN است که در بیشتر موارد از پروتکل های امنیتی ویژه استفاده می کند.
مزایای استفاده از شبکه های اکسترانت
انتقال حجم زیادی از داده ها با استفاده از تبادل الکترونیکی داده ها (EDI).
• اشتراک گذاری کاتالوگ محصولات منحصراً برای شرکای تجاری
• همکاری با سایر شرکت ها برای تلاش برای توسعه مشترک
• استفاده از برنامه های توسعه و آموزشی مشترک با حضور سایر شرکت ها
• دسترسی به خدمات توسط یک شرکت واحد برای گروهی از شرکت ها، مانند یک برنامه بانکداری آنلاین که از طرف بانک های طرف قرارداد توسط یک شرکت پیاده سازی شده است.
معایب استفاده از اکسترانت
• اگر اکسترانت به صورت داخلی و توسط خود شرکت پیاده سازی شود، اجرا و نگهداری آن می تواند بسیار پرهزینه و پرهزینه باشد.
• اگر شبکه اکسترانت محل تبادل اطلاعات ارزشمند و محرمانه باشد، اطمینان از امنیت این شبکه همواره یکی از دغدغه های فعلی خواهد بود.